No Día Mundial da Poesía, deixamos un poema que escribiu unha mestra xubilada estadounidense, 

Kitty O´Meara, sobre a pandemia global. 

Adicámolo, con todo o noso agarimo, ás persoas con Síndrome de Down. 

“E a xente ficou na casa.

E lía libros e escoitaba.

E descansaba e facía exercicio.

E creaba arte e xogaba.

E aprendía novas formas de ser, de estar quieto.

E se detiña.

E escoitaba máis profundamente.

Algúns meditaban. Algúns rezaban. Algúns bailaban. 
Algúns atoparon as súas sombras.

E a xente comezou a pensar de forma diferente.

E a xente curou.

E, en ausencia de persoas que viven na ignorancia e o perigo, sen sentido e sen corazón, 

a Terra comezou a sandar.

E cando pasou o perigo, e a xente uniuse de novo, lamentaron as súas perdas, tomaron novas decisións, soñaron novas imaxes, crearon novas formas de vivir 

e curaron a Terra por completo, 

tal e como eles foran curados".